Wynik obliczeń sejsmicznych jest podzielony na dwie sekcje: wymagania dotyczące prętów i połączeń.
"Wymagania sejsmiczne" zawierają Wymaganą wytrzymałość na zginanie i Wymaganą wytrzymałość na ścinanie połączenia belka-słup dla ram sprężystych. Są one wyszczególnione w zakładce 'Połączenia ram momentowych według prętów'. W przypadku ram stężonych w zakładce 'Połączenie stężone według pręta' podawana jest Wymagana wytrzymałość połączenia na rozciąganie oraz Wymagana wytrzymałość połączenia na ściskanie stężeń.
Przeprowadzone kontrole obliczeń są przedstawiane w tabelach. W szczegółach kontroli obliczeń w przejrzysty sposób przedstawione są wzory i odniesienia do normy.
Globalne obliczenia 3D modelu globalnego, w którym płyty są modelowane jako sztywna płaszczyzna (przepona) lub jako płyta zginana
Lokalne obliczenia 2D poszczególnych stropów
Po zakończeniu obliczeń wyniki słupów i ścian z obliczeń 3D oraz wyniki płyt z obliczeń 2D są łączone w jeden model. Oznacza to, że nie ma potrzeby przełączania się między modelem 3D a poszczególnymi modelami płyt 2D. Użytkownik pracuje tylko z jednym modelem, oszczędza czas i unika ewentualnych błędów podczas ręcznej wymiany danych między modelem 3D a poszczególnymi modelami stropu 2D.
Powierzchnie pionowe w modelu można podzielić na ściany usztywniające i nadproża otworów. Program automatycznie generuje wewnętrzne pręty wynikowe z tych obiektów ściennych, dzięki czemu można je wykorzystać zgodnie z żądaną normą zawartą w Projektowanie konstrukcji betonowych.
Za pomocą funkcji Edytuj węzły można dostosować typ węzła z automatycznym określeniem wszystkich wymaganych właściwości drugorzędnych. Istnieje również możliwość przeniesienia węzła na linię lub pręt lub umieszczenie go między dwoma węzłami i dwoma punktami.
W zakładce 'Podpory obliczeniowe i ugięcia' w pozycji 'Edytować pręt', pręty można podzielić na segmenty za pomocą zoptymalizowanych okien wprowadzania danych. W zależności od warunków podparcia, wartości graniczne odkształceń dla belek wspornikowych lub belek jednoprzęsłowych są dostosowywane automatycznie.
Po zdefiniowaniu podpory obliczeniowej w odpowiednim kierunku na początku pręta, końcu pręta i w węzłach pośrednich, program automatycznie rozpoznaje segmenty i długości segmentów, do których odnosi się dopuszczalne odkształcenie. Na podstawie zdefiniowanych podpór obliczeniowych moduł wykrywa również automatycznie, czy jest to belka czy wspornik. Ręczne przydzielanie, podobnie jak w poprzednich wersjach (RFEM 5), nie jest już konieczne.
Opcja 'Długości zdefiniowane przez użytkownika' umożliwia modyfikowanie długości odniesienia w tabeli. Domyślnie stosowana jest zawsze odpowiednia długość segmentu. Jeżeli długość odniesienia różni się od długości segmentu (na przykład w przypadku prętów zakrzywionych), można ją dostosować.
Za wygenerowanie i obliczenie kombinacji obciążeń i wyników wymaganych dla stanu granicznego użytkowalności odpowiada program RFEM/RSTAB. W rozszerzeniu Projektowanie konstrukcji drewnianych można wybrać sytuacje obliczeniowe do analizy ugięć. Obliczone wartości odkształceń są następnie określane w każdym miejscu pręta, w zależności od określonego wygięcia wstępnego i układu odniesienia, a następnie porównywane z wartościami granicznymi.
Wartość graniczną deformacji można określić indywidualnie dla każdego elementu konstrukcyjnego w Konfiguracja stanu granicznego użytkowalności. W takim przypadku maksymalne odkształcenie nie powinno przekraczać dopuszczalnej wartości granicznej, zależnej od długości odniesienia. Podczas definiowania podpór obliczeniowych można podzielić komponenty na segmenty. Umożliwia to automatyczne określenie odpowiedniej długości odniesienia dla każdego kierunku obliczeń.
Na podstawie położenia przypisanych podpór obliczeniowych program automatycznie określa różnicę między belkami a wspornikami. W ten sposób można mieć pewność, że wartość graniczna zostanie odpowiednio określona.
W programie RFEM/RSTAB istnieje możliwość wygenerowania, a następnie obliczenia kombinacji obciążeń lub wyników wymaganych dla stanu granicznego użytkowalności. Sytuacje obliczeniowe można wybrać do analizy ugięć w rozszerzeniu Projektowanie konstrukcji stalowych. Obliczone wartości odkształceń są odpowiednio określane w każdym miejscu pręta, w zależności od określonego wygięcia wstępnego i układu odniesienia. Na koniec można porównać te wartości odkształceń z wartościami granicznymi.
Czy wiecie, że...? Wartość graniczną deformacji można określić indywidualnie dla każdego elementu konstrukcyjnego w Konfiguracja stanu granicznego użytkowalności. Jako dopuszczalną wartość graniczną należy zdefiniować maksymalne odkształcenie w zależności od długości odniesienia. Poprzez zdefiniowanie podpór obliczeniowych można podzielić komponenty na segmenty w celu automatycznego określenia odpowiedniej długości odniesienia dla każdego kierunku obliczeń.
W zależności od położenia przydzielonych podpór obliczeniowych, rozróżnienie między belkami i wspornikami jest dokonywane automatycznie, dzięki czemu można odpowiednio określić wartość graniczną.
W ramach jednego pręta można zdefiniować szerokość integracyjną i efektywną szerokość płyty belek teowych (żeber) o różnych szerokościach. Pręt jest podzielony na segmenty. Przejście między różnymi szerokościami półek można sortować lub określać liniowo. Ponadto program umożliwia uwzględnienie zdefiniowanego zbrojenia powierzchni jako zbrojenia pasa przy wymiarowaniu żebra w betonie zbrojonym.
W zależności od siły osiowej N, można wygenerować linię krzywizny momentu dla dowolnego wektora momentu. Program pokazuje również pary wartości wyświetlanego wykresu w tabeli. Ponadto można aktywować jako dodatkowy wykres sieczny i sztywność styczną przekroju żelbetowego, należące do wykresu krzywizny momentu.
Czy chcesz przeprowadzić obliczenia uszkodzenia przy zginaniu? W tym celu należy przeanalizować decydujące położenia słupa pod kątem sił osiowych i momentów. Przy obliczaniu nośności na ścinanie można również uwzględnić miejsca, w których występują ekstremalne wartości sił tnących. Podczas obliczeń należy określić, czy wystarczy standardowe obliczenia, czy też słup z momentami musi zostać obliczony zgodnie z teorią drugiego rzędu. Momenty te można następnie określić przy użyciu wcześniej wprowadzonych ustawień. Obliczenia podzielone są na trzy części:
Kroki obliczeń niezależne od obciążenia
Iteracyjne wyznaczanie obciążeń głównych z uwzględnieniem zmiennego zbrojenia wymaganego
Określanie bezpieczeństwa wszystkich działających sił wewnętrznych, w tym zbrojenia obliczeniowego
Po pomyślnym zakończeniu obliczeń wyniki wyświetlane są w przejrzyście ułożonych tabelach. Każda wartość pośrednia jest w pełni identyfikowalna, dzięki czemu kontrole obliczeń są przejrzyste.
Planowanie z wykorzystaniem prętów jest również ułatwione w programach ze względu na specyficzne funkcje. Pręty można rozmieścić mimośrodowo, podeprzeć na podłożu sprężystym lub zdefiniować jako połączenia sztywne. Zbiory prętów umożliwiają łatwe przyłożenie obciążenia do kilku prętów. W programie RFEM można również zdefiniować mimośrody powierzchni. Tutaj można przekształcić obciążenia węzłowe i liniowe na obciążenia powierzchniowe. W razie potrzeby można podzielić powierzchnie na składowe powierzchni, a pręty na powierzchnie.
Zawsze śledź swój model. Funkcja kontroli modelu szybko wykrywa błędy podczas wprowadzania, takie jak nakładające się pręty lub identyczne węzły. Podczas wprowadzania można automatycznie łączyć przecinające się pręty. Pręty można też wydłużyć lub podzielić graficznie. Funkcja mierzenia pozwala na określenie długości i kątów dla prętów i powierzchni (tylko w RFEM).
W RWIND Simulation można podzielić model na różne strefy. Z jednej strony, strefom tym można przydzielić różne chropowatości powierzchni. Z drugiej strony umożliwiają lepszą ocenę lokalną wyników.
RF-CUTTING-PATTERN jest aktywowany poprzez wybranie odpowiedniej opcji w zakładce Opcje w danych ogólnych dowolnego modelu programu RFEM. Po aktywacji modułu dodatkowego w sekcji Dane modelu wyświetlany jest nowy obiekt "Szablony cięcia". Jeżeli rozkład powierzchni membrany dla cięcia w pozycji podstawowej jest zbyt duży, można podzielić powierzchnię, przecinając linie (typu linii "Cięcie za pomocą dwóch linii" lub "Cięcie za pomocą przekroju") w odpowiednich pasmach częściowych.
Następnie można zdefiniować indywidualne wpisy dla każdego szablonu cięcia przy użyciu obiektu "Wzorzec cięcia". Tutaj można ustawić linie graniczne, kompensacje i naddatki.
Kroki sekwencji roboczej:
Tworzenie linii cięcia
Tworzenie szablonu poprzez wybór jego linii granicznych lub przy użyciu półautomatycznego generatora
Dowolny wybór orientacji osnowy i wątku poprzez wprowadzenie kąta
Zastosowanie wartości kompensacji
Opcjonalne definiowanie różnych kompensacji dla linii granicznych
Różne naddatki (spoina, linia graniczna)
Wstępne przedstawienie szablonu cięcia w oknie graficznym, bez rozpoczynania głównych obliczeń nieliniowych
SHAPE-THIN posiada obszerną bibliotekę przekrojów walcowanych i parametryzowanych. Mogą one być łączone lub uzupełniane o nowe elementy. Możliwe jest zamodelowanie przekroju składającego się z różnych materiałów.
Narzędzia i funkcje graficzne umożliwiają modelowanie złożonych kształtów przekrojów w sposób typowy dla programów CAD. W oknie graficznym można wprowadzić elementy punktowe, spoiny pachwinowe, łuki, sparametryzowane przekroje prostokątne i okrągłe, elipsy, łuki eliptyczne, parabole, hiperbole, splajn oraz NURBS. Alternatywnie można zaimportować plik DXF, który stanowi podstawę do dalszego modelowania. Podczas modelowania można użyć także linii pomocniczych.
Ponadto, sparametryzowane wprowadzanie danych umożliwia wprowadzanie danych modelu i obciążeń w określony sposób, tak aby były one zależne od określonych zmiennych.
Elementy można graficznie podzielić lub przydzielić do innych obiektów. SHAPE-THIN automatycznie dzieli elementy i zapewnia nieprzerwany przepływ ścinający poprzez wprowadzenie elementów zerowych. W przypadku elementów zerowych można zdefiniować określoną grubość, aby kontrolować przenoszenie ścinania.
W przypadku obliczania uszkodzenia przy zginaniu, decydujące położenia słupa są analizowane pod kątem siły osiowej i momentów. Dodatkowo przy obliczaniu nośności na ścinanie uwzględniane są miejsca o ekstremalnych wartościach sił tnących. Podczas obliczeń określane jest, czy standardowe obliczenia są wystarczające, czy też słup z momentami musi być obliczony zgodnie z teorią drugiego rzędu. Momenty te są następnie określane na podstawie wcześniej wprowadzonych specyfikacji. Obliczenia podzielone są na cztery części:
Kroki obliczeń niezależne od obciążenia
Iteracyjne wyznaczanie obciążeń głównych z uwzględnieniem zmiennego zbrojenia wymaganego
Określanie zbrojenia zapewnionego dla głównych sił wewnętrznych
Określenie bezpieczeństwa wszystkich działających sił wewnętrznych, w tym zbrojenia obliczeniowego
W ten sposób moduł RF-CONCRETE Columns zapewnia odpowiednie rozwiązanie, składające się ze zoptymalizowanej koncepcji zbrojenia oraz wynikających z niej obciążeń.
Geometria jest wprowadzana za pomocą szablonów, podobnie jak we wszystkich innych programach z rodziny RX‑TIMBER. Wybierając konstrukcję dachu, można zdefiniować geometrię podstawy, którą można dostosować za pomocą ustawień zdefiniowanych przez użytkownika. Z bazy danych można wybierać żądany typ drewna. Dostępne są wszystkie klasy materiałów dla drewna klejonego warstwowo, drewna liściastego, topoli i drewna iglastego określone w EN 1995-1-1. Ponadto w celu rozszerzenia biblioteki można wygenerować klasę wytrzymałości o właściwościach materiału zdefiniowanych przez użytkownika.
Ponieważ stężenia usztywniające obejmują przekroje stalowe, biblioteka zawiera również aktualne gatunki stali. Dlatego dostępne są również przekroje walcowane i spawane. Usztywnienia elementów łączących można uwzględnić w tabeli 1.5 Połączenia jako translacyjne i obrotowe sztywności sprężyste. W celu obliczenia nośności sztywności program oblicza sztywność podzieloną przez częściowy współczynnik bezpieczeństwa oraz przez wartości średnie sztywności w przypadku obliczeń w stanie granicznym użytkowalności. Obciążenie można wprowadzić bezpośrednio jako obciążenie boczne (zastępcze obciążenie boczne) wynikające z wymiarowania dźwigara kratownicowego.
Obciążenie wiatrem jest przykładane automatycznie do wszystkich czterech stron konstrukcji. Dodatkowo można zdefiniować obciążenia zdefiniowane przez użytkownika; na przykład obciążenia skupione od słupów (obciążenie wyboczeniowe). Na podstawie wygenerowanych obciążeń program automatycznie tworzy kombinacje dla obliczeń stanów granicznych nośności i użytkowalności oraz obliczeń odporności ogniowej w tle. Wygenerowane kombinacje mogą być uwzględniane lub dostosowywane przez użytkownika.
Po uruchomieniu programu należy zdefiniować normę oraz metodę, według której zostaną przeprowadzone obliczenia. Obliczenia w stanie granicznym nośności i użytkowalności mogą być obliczane według metody liniowej i nieliniowej. Przypadki obciążeń, kombinacje obciążeń lub kombinacje wyników są następnie przydzielane do różnych typów obliczeń. Dalsze tabele umożliwiają określanie materiałów i przekrojów. Dodatkowo można przydzielać parametry dla pełzania i skurczu. Współczynniki pełzania i skurczu zostaną automatycznie dopasowane w zależności od wieku betonu.
Geometria podpór jest określana na podstawie danych obliczeniowych, takich jak szerokości i typy podpór (podpora bezpośrednia, monolityczna, końcowa lub pośrednia) oraz redystrybucja momentów i siły tnącej oraz redukcja momentu. Moduł CONCRETE automatycznie rozpoznaje typy podpór z modelu w programie RSTAB.
W podzielonym na segmenty oknie można wprowadzić określone dane zbrojenia, takie jak średnice, otulina betonowa i typ stopniowania zbrojenia, liczba warstw, zdolność cięcia strzemion oraz typ zakotwienia. W przypadku obliczania odporności ogniowej konieczne jest zdefiniowanie klasy odporności ogniowej, właściwości materiałowych związanych z pożarem oraz strony przekroju narażonej na działanie ognia. Pręty i zbiory prętów można zestawiać w specjalnych 'grupach zbrojenia', z których każda ma inne parametry obliczeniowe.
Oprócz tego, podczas prowadzenia analizy szerokości rys można dostosowywać wartość graniczną maksymalnej szerokości rys. Dodatkowo dla zbrojenia można określać geometrię przekrojów o zmiennej wysokości.
Pręty mogą być rozmieszczone mimośrodowo, podparte na sprężystych fundamentach lub zdefiniowane jako sztywne połączenia. Zbiory prętów ułatwiają przyłożenie obciążenia na kilka prętów.
W programie RFEM można również zdefiniować mimośrody powierzchni. W tym miejscu można przekształcić obciążenia węzłowe i liniowe na obciążenia powierzchniowe. Powierzchnie można podzielić na komponenty powierzchni, a pręty na powierzchnie.
Główne wyniki wymiarowania połączenia są podzielone w grupach i przedstawiane w tabeli razem z geometrą połączenia. W kolejnych oknach wyników można zobaczyć wszystkie istotne szczegóły obliczeń.
Jednocześnie wyświetlane są także wymiary, właściwości materiałów i spoin istotnych dla konstrukcji połączenia, wszystkie dane mogą zostać uwzględnione w protokole wydruku. Podobnie aktywowany jest eksport do pliku DXF. Połączenia można zwizualizować w module RF-/JOINTS Timber - Steel to Timber lub w modelu RFEM/RSTAB.
Wszystkie grafiki można zintegrować w protokole wydruku programu RFEM/RSTAB lub wydrukować je bezpośrednio. Dzięki skalowaniu wyników, możliwa jest optymalna kontrola wizualna już na etapie projektowania.